Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Take a walk on the wild side
 
Ζητιάνοι, πρεζάκια, πλανόδιοι πωλητές, φυλές των φαναριών. Ανάμεσά τους, με το φως της μέρας, κυκλοφορούν και μικρομεσαίοι Ελληνες, από ανάγκη, επειδή πρέπει να βρίσκονται εκεί, επειδή περνούν απ’ εκεί, επειδή ξέμειναν οι δουλειές τους εκεί. Οταν πέσει η νύχτα, οι μικρομεσαίοι εξαφανίζονται, εκτός από όσους έχουν τα σπίτια τους εκεί: είναι αυτοί που ζουν εκτός πολιτεύματος, όπως περιγράφει τον εαυτό του φίλος, κάτοικος Πατησίων.

Κάθε περιγραφή της παρούσας κατάστασης στο ιστορικό κέντρο υπολείπεται της πραγματικότητας· κάθε περιγραφή είναι πιο ζοφερή από την προηγούμενη. Καθώς σωρεύονται οι περιγραφές, αποσπασματικές και περιπτωσιολογικές, μετατρέπονται ακαριαία σε κοινοτοπία, καταντάνε αναμενόμενη μικροφρίκη. Οι μικρομεσαίοι δεν θέλουν να μαθαίνουν, δεν θέλουν να βλέπουν λιώμα πλάσματα χυμένα στα ρείθρα, δεν θέλουν να μυρίζουν ούρα, δεν θέλουν να ακούνε για εγκληματικότητα, δεν θέλουν να δεχτούν ότι η πόλη τους, η πρωτεύουσα του κρατιδίου, καρδιά και πνεύμονας της Δημοκρατίας, κατελήφθη από αλλότριες δυνάμεις, από υπέρτερες δυνάμεις, από τις δυνάμεις της απόλυτης φτώχειας, της εξαθλίωσης, των ανθρώπινων ναυαγίων. Οι μικρομεσαίοι δεν θέλουν να ξέρουν ότι η Αθήνα μετασχηματίζεται σε χωματερή, ότι η εξαθλίωση απλώνεται σαν γιγάντιος μύκητας που όλα τα σκεπάζει και τα κατατρώει, από το κέντρο, εστία της λοίμωξης, προς την περιφέρεια, προς τις γειτονιές, τις συνοικίες, τα προάστια.

Οι μικρομεσαίοι Ελληνες δεν θέλουν να ξέρουν το προφανές: Στη χωματερή του ιστορικού κέντρου καθρεφτίζεται εν μέρει η παρούσα Ελλάδα, και εν όλω η επελαύνουσα Ελλάδα του σκληρού χειμώνα 2010 - 11. Καθρεφτίζεται ένα κράτος, μια διοίκηση, ένα πολιτικό σύστημα και ένας λαός, που περιφρόνησαν τον δημόσιο χώρο, τον συλλογικό βίο, το κοινό καλό, το σχέδιο, την ταυτότητα, που στρουθοκαμήλισαν ενώπιον της ζωής με κλισέ ορθοφροσύνης, που φάνηκαν οπισθόβουλοι, συμφεροντολόγοι, απαθείς, κυνικοί, κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν.

Η μεσαία τάξη, παγωμένη και έμφοβη, δεν θέλει να δει την προεικόνισή της: Εξω από κάθε μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας, που κλείνει και μένει ξενοίκιαστο, πένθιμο, στήνεται σκουπιδαριό και δημόσιο ουρητήριο. Το άφησε ο μαγαζάτορας, ο ιδιώτης, έγινε οιονεί δημόσιο, το άφησαν όλοι: ακόμη και οι οδοκαθαριστές του δήμου. Αυτή η εικόνα, βγαλμένη από δυστοπικά μυθιστορήματα και ταινίες, βγαλμένη από βίαια ντοκιμαντέρ και βίντεο ειδήσεων, θα ’πρεπε να στοιχειώνει τον ύπνο των Ελλήνων. Με υπερφορτωμένες και υποβαθμιζόμενες υποδομές, με σχολεία και νοσοκομεία σε φθίση, με τον κοινωνικό μισθό ισχνό ή ανύπαρκτο, με το νόμιμο εισόδημα συρρικνούμενο, με την παραοικονομία υπό πίεση, με το κράτος χρεοκοπημένο, με τους κυβερνήτες λίγους και άσχετους, ελπίζει άραγε ο Ελληνας ότι τα πράγματα θα φτιάξουν; Μαγικά;

Θα βουλιάζουμε. Κάθε μέρα, κάθε μήνα. Η ύφεση φέρνει φτώχεια στη μικρομεσαία Ελλάδα, φέρνει μνήμες υπανάπτυξης, φέρνει τον μικρομεσαίο, αυτόν που ξέχασε τη φτώχεια και την σπάνιδα, πιο κοντά, όλο και πιο κοντά στο επίπεδο του οικονομικού πρόσφυγα, του μετανάστη, του απεγνωσμένου. Ο βούρκος του περιθωριακού απειλεί να ρουφήξει και τον ενταγμένο μικρομεσαίο. Μοιράζονται τον ίδιο δημόσιο χώρο, την ίδια ζούγκλα, την ίδια χωματερή.

Στην κρίση καλύτερος δρομέας είναι ο πλούσιος, έγραψε ένας τραπεζίτης πρόσφατα. Ουδέν αληθέστερον. Οι έχοντες δεν ζουν καν στην Αθήνα, δεν τους νοιάζει· και ίσως βλέπουν την παρακμή της μεσαίας τάξης σαν αποκατάσταση της διασαλευθείσας τάξης, της απόλυτης κυριαρχίας τους, της φεουδαρχίας με νεωτερικά ψιμύθια. Οι περισσότεροι πολιτικοί υπηρετούν αυτή τη λογική, ή ανήκουν σ’ αυτήν· έχουν εγκαταλείψει προ πολλού και τη δημοκρατία και την πατρίδα.

Το θέμα είναι τι κάνουν οι μικρομεσαίοι, οι πολλοί, όσοι δεν είναι πάνω από τη φτώχεια, αλλά μακριά από τον πλούτο· τι κάνουν για να σωθούν. Εκαναν το κουνέλι, λούφα και φυγή· μήπως και ωφεληθούν οι ίδιοι από την αδικία, την ανισότητα, την ανομία. Τώρα όμως απειλούνται με ισοπέδωση όλοι, κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του. 

Μόνο αν δράσουν συλλογικά, μόνο αν μεταβούν στο Εμείς, θα μπορέσουν να αποτρέψουν την εξολόθρευσή τους, υλική, ηθική, πνευματική. Μόνο αν αποφασίσουν να δράσουν για τον συλλογικό εαυτό, μόνο τότε υπάρχουν ελπίδες ανάσχεσης και αναστροφής τα χρόνια που έρχονται. Οποιος δεν καταλαβαίνει, όποιος δεν αντιλαμβάνεται την ιστορική θραύση, ας κάνει μια βόλτα on the wild side.

Νίκος Γ. Ξυδάκης

Καθημερινή 12.9.2010

1 σχόλιο:

  1. Αγαπητοί συμπολίτες - συγκάτοικοι των Πατησίων, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω κι εγώ με τις απόψεις σας.
    Η κατάντια του Κέντρου της Αθήνας έχει φθάσει στο μη περαιτέρω! Φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε, φοβόμαστε για τα παιδιά μας, τους ηλικιωμένους γονείς μας, χάνουμε τις περιουσίες μας (πέρα από τους μισθούς μας που μειώνονται με ταχύτητα φωτός). Η άμεση και η έμμεση επιβολή της φτώχιας στην οποία μας έχουν καταδικάσει, της μιζέριας, της διαβίωσης στις άθλιες συνθήκες που δημιουργεί τόσο η κατάσταση των λαθρομεταναστών όσο και η αδιαφορία του Κράτους και του Δήμου, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να σταματήσουν! Είναι εύκολο να μιλάς για ρατσισμό όταν ο μόνος λόγος για τον οποίο έρχεσαι στο Κέντρο της Αθήνας, είναι γιατί δουλεύεις εκεί ή γιατί είσαι περαστικός.
    Αλήθεια, ποιός από όλους αυτούς που έχουν δηλώσει υποψήφιοι Δήμαρχοι διαμένει στο Κέντρο της Αθήνας?
    Είναι πράγματι καιρός να γίνει κάτι... αλλά κάθε ένας από εμάς θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Φταίμε εμείς οι ίδιοι που νοικιάζουμε κάθε δωμάτιο του εγκαταλελειμμένου διαμερίσματός μας σε 10 μετανάστες τη φορά μόνο και μόνο για να κερδίσουμε περιοσσότερα χρήματα και γιατί μ' αυτό το τρόπο, μπορούμε να νοικιάζουμε σπίτια σε άθλια κατάσταση.
    Φταίμε γιατί δίνουμε δουλειά σε ανθρώπους που δεν έχουν ούτε πράσινη κάρτα ούτε άδεια παραμονής επειδή μπορούμε να τους πληρώσουμε πενταροδεκάρες. Φταίμε γιατί αγοράζουμε από τους πλανόδιους αλλοδαπούς, γιατί αφήνουμε να μας καθαρίζουν τα τζάμια στα φανάρια, γιατί δίνουμε χρήματα σε όλους εκείνους που ζητιανεύουν στο Κέντρο και τις γύρω από αυτό περιφέρειες.
    Μακάρι να υπάρχει λύση... αλλά πολύ φοβάμαι πως αυτή θα είναι μια ακόμα προσπάθεια να διασώσουμε αυτό που ήδη οι Αρχές του τόπου μας έχουν παραδώσει ήδη στην παρακμή.

    Φιλικά
    ΖΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή