Τα Βυζαντινά Μνημεία της Αττικής στο Διαδίκτυο

Ένας νέος δικτυακός τόπος που υλοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών (ΙΒΕ) του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ) μας ξεναγεί στα σημαντικότερα μνημεία της Αττικής από την εποχή των Βυζαντινών χρόνων, αποτελώντας έναυσμα και οδηγό μας για επιτόπου επισκέψεις. 

Το site "Βυζαντινά Μνημεία Αττικής"

http://www.eie.gr/byzantineattica 

περιλαμβάνει πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό για τους βυζαντινούς ναούς του λεκανοπεδίου, καθώς και για τοιχογραφίες, γλυπτά, ψηφιδωτά και χαράγματα. Επίσης, παρουσιάζει σπάνιο, ανέκδοτο υλικό της Βρετανικής Σχολής Αθηνών (σχέδια και φωτογραφίες Aγγλων αρχιτεκτόνων του 19ου αιώνα).

Κυριακή απόγευμα

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ στο ΣΙΝΕ ΦΙΛΙΠ

Για όγδοη συνεχή χρονιά το ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς συνεχίζει το απόλυτα πετυχημένο πρόγραμμα "Κυριακάτικα απογεύματα στο cine ΦΙΛΙΠ".

Πρόκειται για την προβολή 25 αριστουργηματικών ταινιών για παιδιά και νέους με το μηδαμινό εισιτήριο των 2.50 ευρώ.

Οι προβολές γίνονται κάθε Κυριακή στις 4 μ.μ. στον πλήρως ανακαινισμένο κινηματογράφο ΦΙΛΙΠ στην πλατεία Αμερικής.

Μπορείτε να ξεφυλλίσετε διαδικτυακά τον κατάλογο των ¨Κυριακάτικων απογευμάτων" που κυκλοφόρησε εδώ:

http://issuu.com/theodosiou/docs/kyriakatikaapogeumata2010-2011

Η γειτονιά μας αλλιώς

Ένα μικρό οδοιπορικό στη γειτονιά μας, 

με γνωστές και άγνωστες καθημερινές εικόνες, 

με φανερές και κρυφές ομορφιές,

με σημεία που τα προσπερνάμε αδιάφορα.

Τα γνωρίζετε, τα αναγνωρίζετε όλα;

Η εικόνα : ένας άλλος κόσμος.

Ίσως ο κόσμος μας ιδωμένος αλλιώς.

Χειμωνιάτικο λουλούδι

Άγιον Όρος στην πλατεία Αμερικής

Σταυρολούλουδο

Παιχνιδίσματα με το φως

Ένας χαρούμενος άνθρωπος

Ελεύθερος κυνηγημένος

Ο σκεπτόμενος της Ευπαλίνου

Δώρα ταπεινής λεμονιάς

Κυανή Ακτή

Μεγάλοι και μικροί

Περισσότερο φως

 

Δραπέτης

   

Αφθονία

ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΤΙ;

Τα πολυτελή χωριά που στοιχειώνουν τους Ιρλανδούς

Η Ιρλανδία είναι γεµάτη πλέον από χωριά - φαντάσµατα. Και όχι λόγω της αγάπης των Κελτών για τους µύθους και το µεταφυσικό. Μεγάλα οικοδοµικάσυγκροτήµατα, µισοφτιαγµένα, περιµένουν µαταίως οικογένειες να ζήσουν σε αυτά ή επενδυτές, που όµως πλέον έχουν χρεοκοπήσει. 
Τα παρατηρεί κανείς σε όλη την ιρλανδική ύπαιθρο. Ερηµα χωριά, σειρές από σπίτια - φαντάσµατα που χτίστηκαν για να αποδείξουν την ισχύ της κέλτικης τίγρης αλλά τώρα έχουν µετατραπεί στις ταφόπλακες εκείνου του ονείρου. Στο Σλάι Κοργκλας, στα κεντρικά της χώρας, δεκάδες πολυτελείς κατοικίες στέκονται µισοτελειωµένες, µε τους κήπους να χορταριάζουν και τους µισοβαµµένους τοίχους να έχουν αρχίσει να ξεφλουδίζουν. Τα έρηµα χωριά της Ιρλανδίας δηµιουργήθηκαν µεταξύ του 1998 και του 2006, όταν οι τιµές των ακινήτων στη χώρα τριπλασιάστηκαν και άρχισε ένας οικοδοµικός οργασµός. Περίπου 700.000 νέα σπίτια – σχεδόν ένα νέο σπίτι για κάθε έξι ιρλανδούς πολίτες – κατασκευάσθηκε στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας. 

Οι περίπου 4 εκατοµµύρια Ιρλανδοί πείσθηκαν ότι µπορούσαν να γίνουν όλοι πλούσιοι πουλώντας ο ένας σπίτια στον άλλον. Οικοδοµικά συγκροτήµατα εµφανίσθηκαν δίπλα σε µικρά χωριά και οι τιµές των ακινήτων στο ∆ουλβίνο ήταν αντίστοιχες µε εκείνες του Μανχάταν. Ανθρωποι διανυκτέρευαν σε αυτοκίνητα προκειµένου να είναι πρώτοι το πρωί σε µεσιτικά γραφεία και να πληρώσουν την προκαταβολή για µια γκαρσονιέρα που κόστιζε 500.000 

ευρώ. Οπως γράφουν οι «Sunday Times», οι ιρλανδοί τραπεζίτες δανείστηκαν περισσότερα από 70 δισ. ευρώ από ξένεςτράπεζες για να συνεχίσουν να προµηθεύουν την αγορά ακινήτων. Σχεδόν το 30% της εργατικής δύναµης της Ιρλανδίας µαζί µε στρατιές πολωνών εργατών απασχολούνταν στις οικοδοµές. Η απληστία θεωρούνταν καλή, σχεδόνµια πηγή εθνικής υπερηφάνειας και όποιος τολµούσε να ασκήσει κριτική χαρακτηριζόταν προδότης επειδή δεν µπορούσε να δεχθεί ότι οι Ιρλανδοί θα γίνονταν πιο πλούσιοι και από τους Βρετανούς. 

Μισοτελειωµένα ερείπια. Και µετά, µία ηµέρα, η φούσκα των ακινήτων έσκασε. Σήµερα που η Ιρλανδία έχει ενταχθεί πλέον στον ευρωπαϊκό µηχανισµό διάσωσης ταερείπια της φούσκας µπορεί να τα δει κάποιος παντού. Οι «επενδυτές» – απλοί πολίτες της µεσαίας τάξης που δανείστηκαν εκατοµµύρια για να χτίσουν σπίτια – βρίσκονται εγκλωβισµένοι σε µια αγορά που έχει καταρρεύσει. Τα περισσότερα σπίτια είναι µισοτελειωµένα, κάποια που έχουν τελειώσει έχουν καταστραφεί από τους καταπατητές. Μερικά µόνο κατοικούνται – από ενοίκους που παίρνουν επιδόµατα κοινωνικής πρόνοιας και πληρώνουν το πολύ 600 ευρώ τον µήνα για ενοίκιο. Πολλά από αυτά έχουν προβλήµατα ύδρευσης και αποχέτευσης καθώς οι κατασκευαστές βιάζονταν να τα χτίσουν πρώτα και µετά να φτιάξουν τα δίκτυα της περιοχής, ιδιαίτερα κοντά σε παλιά χωριά ή σε πιο αποµονωµένα τµήµατα της χώρας. 

Οι τράπεζες πλέον έχουν κλείσει τις κάνουλες δανειοδότησης και έτσι οι αγοραστές δεν µπορούν να βρουν χρήµατα ούτε για να τελειώσουν τα σπίτια ούτε για να τα επιδιορθώσουν ούτε για υποτυπώδη βελτίωση των υποδοµών. 

Το όνειρο έγινε εφιάλτης. Στη διάρκεια της άνθησης, το δηµοτικό συµβούλιο του Λόνγκφορντ δεχόταν 200-1.500 αιτήσεις για άδειες οικοδόµησης κάθε χρόνο. Η πόλη απέκτησε νέο εµπορικό κέντρο το οποίο σήµερα είναι άδειο. Ο δήµαρχος πίστευε ότι η περιοχή που ήταν φτωχή θα γινόταν σύντοµα πάµπλουτη. «Νοµίζαµε ότι όλα είχαν στέρεες βάσεις» λέει ο πολεοδόµος Ντόναλ Μακανµπίθα. «Ο πληθυσµός της πόλης αυξανόταν µε γοργούς ρυθµούς. Είχαµε πεισθεί ότι σύντοµα όλοι θα έχουµε διαµερίσµατα στην Κυανή Ακτή. Ο µέσος Ιρλανδός πραγµατικά πίστευε ότι δηµιουργούσε αυτό το εισόδηµα. ∆εν γνωρίζαµε ότι τα χρήµατα ήταν δανεικά. Το καταλάβαµε όταν πια ήταν πολύ αργά...». 


Οι αµερικανικές επενδύσεις και η φούσκα των ακινήτων

Το 1989 η Intel, η αµερικάνικη εταιρεία κατασκευής µικροτσίπ, εκµεταλλευόµενη τη χαµηλή φορολογία των ξένων επιχειρήσεων, έφτιαξε το ευρωπαϊκό της εργοστάσιο λίγο έξω από το ∆ουλβίνο. 

Ακολούθησαν και άλλοι γίγαντες της τεχνολογίας και ξαφνικά η Ιρλανδία, µε µόλις το 1% του πληθυσµού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, βρέθηκε να έχει προσελκύσει το 25% όλων των αµερικανικών επενδύσεων στην Ε.Ε. 

Οι τιµές των ακινήτων άρχισαν να παρουσιάζουν άνοδο το 1998, καθώς όλο και περισσότεροι ιρλανδοί µετανάστες επέστρεφαν στη χώρα τους. Το πρώτο κύµα των ξένων µεταναστών κατέφθασε για να δουλέψει σε καταστήµατα, εστιατόρια και οικοδοµές – δουλειές τις οποίες οι Ιρλανδοί δεν ήθελαν πλέον. Οµως το 2000 πολλές από τις δουλειές στον τοµέα της υψηλής τεχνολογίας χάνονταν ήδη προς την Ινδία εν µέσω µιας διαρκούς αναζήτησης όλο και πιο φθηνού εργατικού δυναµικού. 

Κανείς στην ιρλανδική κυβέρνηση δεν έδειξε να το παρατηρεί. 

Αντίθετα, στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, το φορολογικό σύστηµα τροποποιήθηκε προκειµένου να διευκολυνθούν όσοι ήθελαν να επενδύσουν σε ακίνητα. Εάν αγόραζες δύο ακίνητα, µπορούσες να µεταφέρεις τα έσοδα από το ενοίκιο του πρώτου σπιτιού στο κόστος αγοράς του δεύτερου χωρίς να φορολογείσαι – ένας παράδεισος για τους κερδοσκόπους. 

Το πρώτο κύµα των επενδυτών, ένα καρτέλ γνωστών εταιρειών ακινήτων, έβγαλε πολλά χρήµατα λόγω της απληστίας και της αφέλειας µικρότερων επενδυτών που ήρθαν δεύτεροι. Η τιµή της γης εκτοξεύθηκε. Οι κερδοσκόποι έδιναν µια µικρή προκαταβολή, π.χ. 5.000 ευρώ, για ένα διαµέρισµα που κόστιζε 350.000 ευρώ και κατόπιν το πουλούσαν για 450.000 
ευρώ µέσα σε 18 µήνες, λίγο πριν δηλαδή ολοκληρωθεί η κατασκευή του. Το κύµα των κορόιδων...


Καθώς η αγορά ανθούσε µεταξύ 2003 και 2006, το επόµενο κύµα επενδυτών ήταν απλώς κορόιδα. ∆ικηγόροι, γιατροί, εργαζόµενοι της µεσαίας τάξης άφηναν τις δουλειές τους και άρχισαν να βάζουν τεράστιες υποθήκες σε πολλές ιδιοκτησίες, πεπεισµένοι ότι αυτός είναι ο τρόπος για να γίνουν πλούσιοι. Παντού υπήρχαν οικοδοµές που στηρίχθηκαν σε µια διαρκή παροχή φθηνών δανείων, τα οποία πρότειναν οι ιρλανδικές τράπεζες. Οταν έσκασε η φούσκα των ακινήτων και οι τιµές τους έπεσαν σηµαντικά, πάρα πολλοί Ιρλανδοί βρέθηκαν µε τεράστια δάνεια σε µια αγορά όπου δεν κινούνταν τίποτα, µε τα κτίρια να τιµώνται πλέον πολύ λιγότερο από το κόστος τους... 

Νατάσα Μπαστέα

ΤΑ ΝΕΑ Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ 

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Η Ένωση Πολιτών πλ. Καλλιγά είναι μία κίνηση 1.000 - μέχρι στιγμής - κατοίκων των Πατησίων, οι οποίοι έχουν πλέον απελπιστεί από την κατάσταση της περιοχής μας και την αδιαφορία της Πολιτείας για την τύχη των Ελλήνων πολιτών και των ξένων κατοίκων της.

Δυστυχώς κύριε Πρωθυπουργέ η οδυνηρή καθημερινή εμπειρία όλων των κατοίκων της περιοχής μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η πόλη μας έχει αφεθεί στην τύχη της, αφού αδυνατούμε να πιστέψουμε τα διαδιδόμενα, ότι δηλαδή υπάρχει οργανωμένο σχέδιο δημιουργίας γκέτο στις πάλαι ποτέ ακμάσασες αστικές γειτονιές μας.

Έχετε εκλεγεί κύριε Πρωθυπουργέ για να υπερασπίζετε την ελευθερία, την ασφάλεια και την περιουσία των Ελλήνων πολιτών. Η Ελληνική Πολιτεία, δια των αρμοδίων φορέων της, υποχρεούται να φροντίζει και προστατεύει τους Έλληνες και ξένους κατοίκους της πόλης μας.

Σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος :

«Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους».

Εμείς όμως, σύμφωνα με όσα μας διδάσκει η καθημερινή μας εμπειρία, θεωρούμε ότι η ως άνω διάταξη του θεμελιώδους Νόμου της Ελληνικής Πολιτείας δεν εφαρμόζεται, αφού ούτε η ζωή ούτε η τιμή ούτε η ελευθερία μας προστατεύεται, καθώς η περιοχή μας εμφανίζει εκτεταμένες ζώνες ανομίας και παραβατικότητας :

- Ανεξέλεγκτη, καθημερινά και καθ΄ όλο το 24ωρο, εμπορία ναρκωτικών σε όλα τα κεντρικά σημεία της περιοχής μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των κατοίκων.

- Μετατροπή της οδού Πατησίων, των παρόδων της, των πλατειών και ελεύθερων χώρων της περιοχής, αλλά και των αυλών μας, σε υπαίθρια πορνεία.

- Εγκατάλειψη των ελεύθερων χώρων (πλατείες, πάρκα) σε εμπόρους ναρκωτικών, εμπόρους λευκής και μαύρης σαρκός και σε άλλες παράνομες δραστηριότητες.

- Ανεξέλεγκτη, αθρόα, παράνομη εγκατάσταση λαθρομεταναστών σε συνθήκες που περικλείουν κινδύνους για την ασφάλεια και την υγεία των μονίμων κατοίκων της περιοχής, Ελλήνων και ξένων.

- Καθημερινές συμπλοκές ένοπλων λαθρομεταναστών μπροστά στα μάτια των παιδιών μας.

- Καθημερινές ληστείες, διαρρήξεις και κλοπές σε σπίτια και καταστήματα.

- Βίαιες επιθέσεις σε κατοίκους στους δρόμους και στα σπίτια μας.

- Καταστροφές δημόσιας περιουσίας στα αφύλακτα σχολεία μας.

- Βεβήλωση και καταστροφή μνημείων της περιοχής.

- Μετατροπή των δρόμων και των πλατειών σε αποχωρητήρια.

- Εκτεταμένο παραεμπόριο σε κεντρικά σημεία της οδού Πατησίων.

- Λειτουργία χωρίς άδεια, χωρίς τήρηση του ωραρίου και των αγορανομικών και αστυνομικών διατάξεων, ποικίλων καταστημάτων τα οποία έχουν μετατραπεί σε εστίες παράνομων δραστηριοτήτων.

Όλα αυτά οφείλονται, κύριε Πρωθυπουργέ, στην εγκληματική ανεπάρκεια ή αδιαφορία των αρμοδίων φορέων της Πολιτείας, οι οποίοι εκτελούν πλημμελώς τις εκ του νόμου υποχρεώσεις τους, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι των Πατησίων να ζούμε υπό καθεστώς φόβου και ανασφάλειας, τα παιδιά μας, στο δρόμο τους για το σχολείο, να γίνονται μάρτυρες απίστευτων σκηνών βίας και διαστροφής, ενώ οι ηλικιωμένοι γονείς μας έχουν αναγκαστεί να περιορίσουν τις μετακινήσεις τους, ωσάν να ζούμε σε κατεχόμενες εχθρικές περιοχές και όχι στην ελεύθερη Ελλάδα.

Η εισροή –στην πραγματικότητα, η εισβολή από τα αφύλακτα σύνορα της πατρίδας μας -120.000 λαθρομεταναστών ετησίως (σύμφωνα με τα δημοσιευμένα επίσημα στοιχεία) θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση της Αθήνας και ιδιαίτερα της περιοχής μας.

Ελλάδα κύριε Πρωθυπουργέ δεν είναι μόνο η πλατεία Συντάγματος, η Εκάλη και το Καστρί.

Ελλάδα είναι και τα Πατήσια.

Σύμφωνα με το άρθρο 10 παρ. 1 του Συντάγματος : «Καθένας ή πολλοί μαζί έχουν το δικαίωμα, τηρώντας τους νόμους του Κράτους, να αναφέρονται εγγράφως στις αρχές, οι οποίες είναι υποχρεωμένες να ενεργούν σύντομα κατά τις κείμενες διατάξεις και να απαντούν αιτιολογημένα σε εκείνον, που υπέβαλε την αναφορά, σύμφωνα με το νόμο».

Σε εφαρμογή της παραπάνω διάταξης, σας καλούμε κύριε Πρωθυπουργέ να μας απαντήσετε :

Ποιες συγκεκριμένες ενέργειες σκοπεύετε να λάβετε προκειμένου να αποκατασταθεί, το ταχύτερο δυνατόν, η έννομη τάξη στην περιοχή μας ώστε να μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα και χωρίς φόβο σε μία από τις κεντρικότερες περιοχές της πρωτεύουσας.

Κύριε Πρωθυπουργέ, οι κάτοικοι που συμμετέχουν στην Ένωση Πολιτών πλ. Καλλιγά δεν σκοπεύουν να υποκαταστήσουν τις νόμιμες αρχές και τους αρμόδιους φορείς της πατρίδας μας.

Δεν σκοπεύουμε να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας.

Απαιτούμε όμως να αναλάβετε εσείς προσωπικά, αλλά και όλοι οι αρμόδιοι φορείς της συντεταγμένης πολιτείας μας, τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα ώστε να επανέλθει η νομιμότητα, να ζωντανέψουν ξανά οι γειτονιές μας, να φύγει ο φόβος από την καθημερινή ζωή των κατοίκων της περιοχής μας.

Με βαθύτατη εκτίμηση

Ένωση Πολιτών πλ. Καλλιγά 

ΠΑΡΑ ΠΡΟΣΤΑΤΑΣ ΝΑ 'ΧΩΜΕΝ

Το τι ακριβώς είναι η πολιτιστική κληρονομιά δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε λίγες γραμμές, αν όμως υποθέσουμε ή δεχτούμε ότι η ιδιοτέλεια είναι ένα από τα σημαντικότερα κίνητρα των ανθρωπίνων ενεργειών, τότε είχαμε κάθε αιτία να εγκύψουμε, από χρόνια, στα κείμενα των μεγάλων ποιητών και συγγραφέων μας, όχι από λογοτεχνική, φιλοσοφική, υπαρξιακή ανάγκη, αλλά από καθαρά πρακτικούς, ωφελιμιστικούς λόγους: και πιο συγκεκριμένα, για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία ως λαός, έθνος και κοινωνία.

Δεν εννοώ μόνο την οικονομική που, όσο κι αν ταράζει και κλυδωνίζει, αντιμετωπίζεται όμως ευκολότερα από την υποδόρια, την ουσιαστική χρεοκοπία που μαστίζει εδώ και δυόμισι δεκαετίες τη χώρα, δηλαδή την ηθική εξαχρείωση των ανθρώπων, τη διάλυση κάθε κοινωνικού ιστού, την κατάλυση της έννοιας της κοινότητας, συνδυασμός που ως γνωστόν επιφέρει την πάσης φύσεως κατάπτωση και υποτέλεια.

Γράφει λοιπόν σχετικά με τα χρέη και τις συνέπειές τους ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημα «Η φωνή του Δράκου» :

«Μίαν βραδιάν, η Κρατήρα η Διομαίνα, γεροντοκόρη πλέον ή σαράντα χρόνων, έμεινε να διανυκτερεύση εις το καλύβι το πενιχρόν, το οποίον είχε μέσα εις τον ελαιώνα (...) είχε κτήματα άξια λόγου η γεροντοκόρη, αν και πολύ βεβαρημένα με χρέος, χαρά δε και παρηγορία της, ελπίς και απαντοχή της, ότι θα κατώρθωνεν επί τέλους, από χρόνον εις χρόνον, να εξοφλήση αυτό το χρέος -το οποίον εκολλούσεν ως ψώρα και επληθύνετο ως η κάμπη εις τα φυτά ...»

Χρήσιμες κατευθυντήριες παρατηρήσεις για τα σοφά οικονομικά επιτελεία μας, τα νοικοκυριά και τους ιδιώτες που επαφίενται αμέριμνοι στην τηλεοπτική «αγωγή» τους. Κι όσο για το δυσθεώρητο και δυσεπίλυτο ερώτημα, «πού οφείλεται η διαφθορά, πώς και πότε ενέσκηψε στην κοινωνία μας, ποιος ευθύνεται, οι εκάστοτε κυβερνώντες και το σύστημα ή ο καθένας προσωπικά απ' τους πολίτες», θα μπορούσαμε να το είχαμε απαντήσει και αντιμετωπίσει, αν διαβάζαμε έγκαιρα:

«.....Χαρά για τα μελλούμενα, δάκρυα για την σκλαβιά την περασμένη. Και για το σήμερα τι να ειπώ; Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι έχει τόσο βαθειές τις ρίζες, που σε κάνει να σαστίζης. Μόνο όταν οι αφορμές της διαφθοράς εξολοθρευθούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να έχουμε μια ηθική αναγέννησι. Τότε το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν όλα στηριχτούν στην ηθική, όταν θριαμβεύση η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν όχι για μάταιη επίδειξη παρά για όφελος του λαού, που έχει ανάγκη από παιδεία και από μόρφωσι όχι σχολαστική. Τότε θα έχουμε -ή μάλλον θα έχουν τα παιδιά μας- μια ηθική αναγέννησι και το μέλλον θα είναι μεγάλο».

Το θέμα δεν εξαντλείται με μια μόνο αναφορά. Ο συγγραφέας επιμένει:

«Η διαφθορά είναι τόσο γενική και έχει τόσας βαθείας ρίζας, ώστε μου προκαλεί κατάπληξιν. Με τοιαύτην σταθερότητα, νομίζω δυνατήν, μίαν ηθικήν αναγέννησιν, αρκεί όμως οι αίτιοι αυτής (της διαφθοράς) να εκλείψουν εντελώς».

Καίριες και συγκλονιστικές επισημάνσεις του Διονύσιου Σολωμού, που προσχηματικά και επιδερμικά τιμάται ως εθνικός ποιητής από πολιτεία και λαό, σε επιστολές του προς τον δικαστή του Αγώνα Γεώργιο Τερτσέτη και τον αδελφό του Δημήτριο Σολωμό, αντίστοιχα, το 1842 (Απαντα Σολωμού, εκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 549. Η διαφορά στη γλώσσα των επιστολών οφείλεται στις διαφορετικές επιλογές των μεταφραστών τους, αφού όλες οι επιστολές του Σολωμού είναι γραμμένες στα ιταλικά).

Διαφθορά, δάνεια και χρέη οδηγούν στην υποτέλεια και στη χρεοκοπία, κι έτσι ερχόμαστε καταπρόσωπο με το υπ' αριθμόν ένα ζήτημα που ταλανίζει εξ αρχής την Ελλάδα, το ζήτημα της ανεξαρτησίας της, και το οποίο άλλοτε αντιμετωπίζει επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς, όπως σήμερα, και μάλιστα με τόσο τραγικά αναξιοπρεπή και άδικο τρόπο. Ωστόσο, το τι πρέπει να θυσιάζουμε προκειμένου να κατακτούμε και να διατηρούμε την ανεξαρτησία και την ελευθερία μας, μάς έχει ειπωθεί ήδη από το 1826:

Καλλήτερα καλλήτερα,

διασκορπισμένοι οι Ελληνες

να τρέχωσιν τον κόσμο,

με εξαπλωμένην χείρα,

ψωμοζητούντες

ΠΑΡΑ ΠΡΟΣΤΑΤΑΣ ΝΑ 'ΧΩΜΕΝ.

Τον δρόμο της προσωπικής και συλλογικής αξιοπρέπειας δείχνει για ακόμη μια φορά ο πανένδοξος Ανδρέας Κάλβος (Λυρικά, ωδή έκτη: Αι Ευχαί, στροφές τρίτη-τέταρτη).

Ομως, δεν αφορά πια ούτε τόν Κάλβο ούτε τον Σολωμό και τον Παπαδιαμάντη, αν θα συνειδητοποιήσουμε επιτέλους και αφυπνισθούμε από τα λόγια τους.

Αφορά τους εγγράμματους αγράμματους. Εμάς.

Αλέξανδρος Ασωνίτης

Ελευθεροτυπία 6 Νοεμβρίου 2010

Η ακηδία της πλειοψηφίας Απομακρυνόμενος από την Αθήνα μαθαίνεις περισσότερα: για την πόλη που ζεις, για τις πόλεις που επισκέπτεσαι, για τους ανθρώπους που κρατούν όρθια ακόμη τη χώρα. Ιδίως αυτές τις θερμές στιγμές, εκλογών και πολιτικών ανακατατάξεων, υπόγειων κοινωνικών μετασχηματισμών και αναδιατάξεων του φαντασιακού. Ενας παλιός φίλος αφηγείται τον εφιάλτη που ζει τα τελευταία πέντε - έξι χρόνια στο σπίτι του επί της οδού Ηπείρου: Ολα άλλαξαν ραγδαία μετά το 2004, ξαφνικά ξύπνησα στο Ισλαμαμπάντ... Στα διαμερίσματα του ορόφου μου, δυάρια και τριάρια, μένουν δέκα-είκοσι-τριάντα άνθρωποι, δεν ξέρω πια, δεν ξέρω ποιοι είναι, πούθε έρχονται, τι γλώσσα μιλάνε, πηγαινοέρχονται και αλλάζουν, δεν τους καταλαβαίνω και δεν με καταλαβαίνουν, δεν μπορούμε καν να τσακωθούμε όταν θορυβούν στις 2 η ώρα τα μεσάνυχτα, όταν κοπανάνε το καταμεσήμερο, όταν το εστιατόριο απέναντι έχει μετατραπεί σε ντισκοτέκ· δεν μπορώ να κοιμηθώ ούτε με ωτοασπίδες, δεν μπορώ να δω τηλεόραση, μου έχουν ανοίξει το σπίτι δυο φορές, μ’ έχουν ληστέψει στην Αχαρνών· το πουλάω 35 χιλιάδες, ό,τι πιάσει, είναι εφιάλτης, ντρέπομαι που το λέω, μένω στη γειτονιά από τη δεκαετία ’70, το σπίτι το αγόρασα το ’90, ντρέπομαι που σου τα λέω, θα νομίζεις ότι είμαι χρυσαυγίτης, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας πια, δεν αντέχω... Σε μια άλλη συνάντηση, νέος επιχειρηματίας, προκομμένος, υποστήριζε ότι το Σύνταγμα χρησιμοποιείται εναντίον του πολίτη. Υποστήριζε με ζέση τη δουλειά του, τον χώρο του, δεν ήταν σε θέση να ακούσει λέξη για δημόσιο χώρο, κοινά αγαθά, αισθανόταν υπό τη διαρκή απειλή ενός κράτους αναξιόπιστου, ακατανόητου, απόμακρου, εχθρικού. Ηταν μόνος εναντίον όλων. Ημασταν μαζί και εντελώς χώρια, πιθανόν και ενάντιοι. Δεν μας συνέδεε κάτι μονιμότερο, αρχές, πλαίσιο, συνομολογία κοινών αξιών. Ουτε καν το Σύνταγμα. Κι όμως τρώγαμε και γελούσαμε· στον αφρό. Οι Ελληνες ξυπνούν βίαια από το όνειρο της αιώνιας ευμάρειας· και ξυπνούν μέσα σε έναν εφιάλτη. Δεν πιστεύουν ότι «αυτό» τούς συμβαίνει. Οι αντιδράσεις ποικίλλουν: Αλλοι γυρνάνε απ’ το άλλο πλευρό και συνεχίζουν τον πρότερο ύπνο – κι ας μην ξυπνήσουν ποτέ. Αλλοι παγώνουν από τον φόβο και μένουν παγωμένοι μες στον εφιάλτη. Αλλοι μυκτηρίζουν όλους τους άλλους, εκτός από τους εαυτούς τους: το κράτος, τους δημόσιους υπάλληλους, το κακό ριζικό. Αλλοι αναχωρούν από τη στενόχωρη πραγματικότητα, την περιδιαβάζουν μα δεν την ακουμπούν. Αλλοι πνίγονται από θυμό, άλλοι πνίγονται από αδυναμία κατανόησης. Τέτοιες αντιδράσεις, θυμικές, όρισαν την εκλογική συμπεριφορά, με προεξάρχουσα την ηχηρή, τη βροντώδη και δυσοίωνη αποχή.  Αυτή την αποχή την ονομάζω πάγωμα, κατάθλιψη, αδράνεια, ακηδία. Ακηδία, αυτό προ πάντων: ψυχική και πνευματική νωθρότητα, οκνηρία, ολιγωρία, απουσία εγρήγορσης, αδιαφορία, αθυμία, ανορεξία. Σε αυτή την αμαρτία–ασθένεια έχουμε υποπέσει πλειοψηφικά, σε αυτήν έχουμε αφεθεί και βουλιάζουμε, στη νάρκη του εθισμένου και ανήμπορου, του αιφνιδιασμένου. Μέχρι στιγμής. Νίκος Ξυδάκης Καθημερινή 9.11.2010

Τα καράβια μου καίω

Τα καράβια μου καίω

δε θα πάω πουθενά.

Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ΄αφήσεις σου λέω
να σ΄αφήσω ξανά.

Κι ας μη μου ΄χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω 
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα
πρωινός ουρανός

Σταυρωμένη πατρίδα 
μες στα μάτια σου είδα
της ανάστασης φως.

Κι ας μη μου ΄χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω 
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ΄σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.

Κι ας μη μου ΄χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω 
στην έρημη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό

γιατί ανήκω εδώ.             

Νίκος Πορτοκάλογλου

Εμείς πάντως δεν φεύγουμε από εδώ

Νέοι Ευρωπαίοι που εργάζονται στην Ελλάδα μάς προτρέπουν να μην εγκαταλείψουμε την πατρίδα μας

Επτά στους δέκα νέους Ελληνες θέλουν να φύγουν από τη χώρα. Το 42% των Ελλήνων κάτω των 35 ετών έχουν ήδη αναλάβει δράση για να αναχωρήσουν μια ώρα αρχύτερα. Εξι στους δέκα νέους προτιμούν μια θέση εργασίας στο εξωτερικό παρά μια μόνιμη δουλειά στην Ελλάδα. Οι έρευνες δημοσιεύονται η μία μετά την άλλη και τα αποτελέσματά τους είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά. Οικονομική κρίση, αναξιοκρατία, αντίδραση στο πολιτικό σύστημα, απογοήτευση. Οσες και αν είναι οι αιτίες, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: η νέα γενιά, το (υποτιθέμενο) μέλλον του τόπου μας, επιθυμεί διακαώς να... ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της. 


Και όμως, υπάρχουν ανάμεσά μας νέοι που διατηρούν την ελπίδα τους και διακηρύττουν με κάθε ευκαιρία ότι δεν πρόκειται να φύγουν. Μόνο που δεν είναι Ελληνες. Πρόκειται για ευρωπαίους πολίτες που έφτασαν στη χώρα μας για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, έζησαν την άνοδο και την (ελεύθερη) πτώση της, μα ακόμη πιστεύουν σε αυτήν και δεν εγκαταλείπουν.

Η κυρία Καρολίν Σατρ από τη Νάντη της Γαλλίας μεγάλωσε περνώντας κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα, λόγω της ιδιαίτερης αγάπης που είχε για τη χώρα μας ο πατέρας της. «Οταν τελείωσα τις σπουδές ιταλικής και ελληνικής φιλολογίας στη Νάντη,αποφάσισα ότι είχε έρθει η στιγμή να κάνω μια νέα αρχή στην Ελλάδα. Μάζεψα τα πράγματά μου και μετακόμισα» λέει η ίδια στο «Βήμα». Την τελευταία οκταετία είδε την Ελλάδα να αλλάζει, τόσο προς το καλύτερο όσο και προς το (πολύ) χειρότερο, με αποκορύφωμα τη σημερινή οικονομική κρίση. «Οι συνθήκες είναι άσχημες, ωστόσο μέσα στη γενική απογοήτευση απαξιώνεται κάθε ελληνικό χαρακτηριστικό και εξιδανικεύεται ό,τι γίνεται στο εξωτερικό.Για παράδειγμα, δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού την ελληνική αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Ναι, οι μισθοί είναι πιο χαμηλοί στην Ελλάδα, όμως οι γονείς πρόθυμα παραχωρούν ένα ιδιόκτητο διαμέρισμα στα παιδιά τους που βρίσκονται στο ξεκίνημα της καριέρας τους.Στη Γαλλία,αντιθέτως,οι μισθοί είναι λίγο καλύτεροι αλλά οι νέοι δεν ζουν καλύτερα,γιατί είναι αναγκασμένοι να τα βγάζουν πέρα ολομόναχοι» τονίζει.

Σύμφωνα με τον κ. Τέμου Λέχτινεν, ο οποίος κατάγεται από τη Φινλανδία και έπειτα από μία δεκαετία στις Βρυξέλλες έφτασε στην Ελλάδα για να αναλάβει το Τμήμα επικοινωνίας γνωστής εταιρείας online στοιχημάτων σε Ελλάδα και Κύπρο, το βασικό πρόβλημα των νέων Ελλήνων είναι ότι «επαναλαμβάνουν πεισματικά ότι όλα είναι μάταια και ότι “τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει”, με αποτέλεσμα αυτό εν τέλει να γίνεται πραγματικότητα! Οσο περισσότερο το λένε, τόσο περισσότερο το πιστεύουν.Το μόνο σίγουρο είναι,άλλωστε, ότι αν φύγουν όλοι οι άξιοι από τη χώρα, ποτέ δεν θα βγούμε από την κρίση», σχολιάζει. Συχνά, μάλιστα, οι Ευρωπαίοι που ζουν στη χώρα μας καταλήγουν να υποστηρίζουν την Ελλάδα απέναντι στην απογοήτευση ακόμη και των μελών της ίδιας της οικογένειάς τους!

«Η γυναίκα μου σκέφτεται ότι ίσως θα έπρεπε να γυρίσουμε στη Γερμανία γιατί αμφιβάλλει ότι κάτι θα αλλάξει. Εγώ επιμένω ότι εδώ είναι καλύτερα διότι υπάρχει ένα τεράστιο δυναμικό που παραμένει ανεκμετάλλευτο και συνεπώς είναι στα χέρια μας να το αξιοποιήσουμε» αναφέρει ο κ. Μίχαελ Οξ, γερμανός γραφίστας ο οποίος ζει στην Αθήνα και είναι παντρεμένος με Ελληνίδα. «Ακούγεται τετριμμένο, όμως η κρίση είναι πράγματι μια ευκαιρία για την Ελλάδα. Είμαστε στον πάτο,χειρότερα δεν γίνεται.Από εδώ και πέρα,μόνο να βελτιωθούμε μπορούμε» καταλήγει.

Υπάρχουν, τέλος, και αυτοί που πιστεύουν ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία για αναθεώρηση των καταναλωτικών προτύπων που επικρατούσαν στο παρελθόν στην Ελλάδα. Ο Πορτογάλος κ. Τιάγο Μάρτινς, ελεύθερος επαγγελματίας, έφτασε στην Ελλάδα σε ηλικία 27 ετών, όταν επέλεξε μια θέση πρακτικής στην έκθεση Ηelexpo της Θεσσαλονίκης. «Μου έκανε εντύπωση η ευκολία με την οποία οι νέοι ξόδευαν χρήματα για τη (ήδη ακριβή) νυχτερινή διασκέδαση. Φοιτητές και νέοι εργαζόμενοι παράγγελναν τρία ή τέσσερα ποτά αξίας 10 ευρώ το ένα,έπιναν καφέδες στην εξωφρενική τιμή των 5 ευρώ,τον έναν μετά τον άλλον- κάτι που δεν είχα ξανασυναντήσει. Η κρίση τούς “προσγείωσε”, όμως αυτή η ανώμαλη προσγείωση έχει και τη θετική της πλευρά. Βλέπω πλέον τους έλληνες φίλους μου να συγκεντρώνονται για φαγητό σε σπίτια, να πηγαίνουν για περπάτημα ή για να αθληθούν παρέα, να απολαμβάνουν σε τελική ανάλυση όλα τα απλά πράγματα που οι νέοι της Ευρώπης (κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία) έκαναν εδώ και χρόνια» σχολιάζει μιλώντας στο «Βήμα».«Συνεχώς με ρωτούν γιατί μένω...»

O εικονιζόμενος Κάρλος Γκουτιέρες ντε λα Κρουθ, προσωπικός γυμναστής, δηλώνει μιλώντας προς «Το Βήμα»: «Εχω κουραστεί να ακούω την ερώτηση “αφού είσαι Ισπανός και μπορείς να φύγεις... γιατί δεν φεύγεις;”. Η απάντηση είναι ότι δεν θέλω να φύγω γιατί έπειτα από τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, έχω αγαπήσει αυτή χώρα και- σε αντίθεση με τους ντόπιους- δεν έχω χάσει την ελπίδα μου ότι θα τα καταφέρουμε. Δέχομαι αυτή την απαξιωτική ερώτηση καθημερινά και είναι αποκαρδιωτικό να ακούς τους ίδιους τους Ελληνες να δυσφημούν τη χώρα τους μπροστά σε έναν ξένο. Με κάνει να αναρωτιέμαι πώς θα προωθήσουμε την Ελλάδα τουριστικά και επικοινωνιακά, αν επιμένουμε να τη λοιδορούμε; Σίγουρα υπάρχουν πολλά προβλήματα και συχνά εκνευρίζομαι με την αδιαφορία, την αναλγησία και την “αντικοινωνική” συμπεριφορά πολλών συμπολιτών μας. Ωστόσο η πρώτη μου σκέψη είναι “τι μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε; ” και όχι “τι μπορώ να κάνω για να... φύγω;”. Αν όλοι φύγουμε ποιος θα μείνει να προστατεύσει την Ελλάδα από αυτούς που την κατάντησαν έτσι;».

Έλλη Ισμαηλίδου


TO ΒΗΜΑ Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010