Ένα βράδυ που η πλατεία Καλλιγά γέμισε με χαμόγελα... Κάποιος το αποφάσισε ξαφνικά. Ηταν μια κοπέλα (όχι μικρή σε ηλικία...) η οποία ήθελε να κρατήσει ένα μπαλόνι. Ετσι ήρθαν ένας ένας εκεί που στεκόμασταν (δίπλα στα μπαλόνια φυσικά!) και μ’ έναν αναπτήρα έκοβαν μπαλόνια από τα δύο «μπουκέτα» που διακοσμούσαν την πλατεία Καλλιγά στις δύο γωνιές της: σαν πλαίσιο στην Big Band του Δήμου Αθηναίων που μας επισκέφτηκε στις 27 Ιουνίου για μια γλυκιά βραδιά. Με πρωτοβουλία της Ενωσης Πολιτών της πλατείας Καλλιγά οργανώθηκε αυτή η εκδήλωση λίγες μέρες μετά την -σε άλλο ύφος- βραδιά που γέμισε τον χώρο της πλατείας με αναμμένα κεριά και θετική ενέργεια. Ομορφη, ζεστή ενέργεια διασκορπισμένη και πάλι και ναι, μεταδοτική, τι ωραία... Φτάσαμε κατά τις 8, την ώρα δηλαδή που θα άρχιζε η μίνι συναυλία της Big Band. Παρόλο που αρχικά δεν είχαμε σκοπό να καθίσουμε, η ατμόσφαιρα μας παρέσυρε. Τα μέλη της ορχήστρας «ζέσταιναν» τα όργανα, ο μαέστρος Γιάννης Τερεζάκης με άσπρο τζιν και μαύρο πουκάμισο περπατούσε ανάμεσά τους, τα παιδιά της γειτονιάς ενθουσιασμένα με τα μπουκέτα των μπαλονιών προσπαθούσαν να τα λύσουν. Συναντήσεις με γείτονες, χειραψίες, σχόλια «κοιτάξτε τι ετοίμασαν οι κυρίες» και πράγματι σε ολόκληρη την απέναντι πλευρά της πλατείας είχαν στηθεί τραπέζια μ’ έναν πλούσιο μπουφέ. Οχτώ και είκοσι ακούστηκαν οι πρώτες νότες, τζαζ ρυθμοί πλημμύρισαν την πλατεία Καλλιγά, και το κέφι απλώθηκε. Χρόνια είχε να αισθανθεί ο χώρος τέτοια ζωντάνια και χαρά. Ισως από τότε που η ταβέρνα ακριβώς απέναντι από την πλατεία, ιστορικό μέρος συνάντησης κατοίκων και διανοουμένων της περιοχής (η οποία κάηκε πριν από αρκετά χρόνια), φώτιζε και μοσχομύριζε με τις κουβέντες και τα μεζεδάκια της. Ωραίες εποχές που σαν να ξαναζωντάνεψαν σε τελείως άλλο πλαίσιο. Η σύμπνοια μεταξύ των γειτόνων σε μια προσπάθεια γνωριμίας, επαφής, συσπείρωσης. Μπορούμε να περνάμε καλά, να γελάμε, να χαλαρώνουμε ακόμη και κάτω από δυσμενείς συνθήκες. Φτάνει ένα μπαλόνι... Το κόβεις από το μπουκέτο και το χαρίζεις σ’ ένα παιδί. Εκείνο θα σε κοιτάξει ενθουσιασμένο σαν να του χάρισες τον κόσμο ολόκληρο. Τι χρώμα έχει; Μπλε, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, κόκκινο. Εχει σημασία. Επιμένεις ότι πρέπει να το κρατάει σφιχτά στο χέρι του, όμως αυτό δεν είναι σίγουρο. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Μόνο πως αν το αφήσει κι αυτό και οι φίλοι του να φύγει, θα πετάξει ψηλά κι ο ουρανός θα γεμίσει μπαλόνια. Ετσι έγινε, κι ένα βράδυ η πλατεία μας γέμισε με χαμόγελα... Τι ωραία. Σάντρα Βούλγαρη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 9.7.2011