Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Πατήσια, η σιωπηλή διαμαρτυρία που ένωσε μια γειτονιά

Πάνε δύο χρόνια από τότε που από μία άχρωμη γειτονιά εγκαταστάθηκα στην πλατεία Καλλιγά, στο ύψος της στάσης Καλλιφρονά επί της οδού Πατησίων. Σε πολλούς η πλατεία είναι γνωστή και ως Καραμανλάκη από τον ομώνυμο δρόμο. Χαρακτηριστικό της, η μορφολογική ομοιογένεια των πολυκατοικιών της, με τους μικρούς κήπους στην πρόσοψη. Πρόκειται για μια καθαρά αστική συνοικία, που ακόμη και σήμερα σε κάνει να φανταστείς τις δόξες που γνώρισε κάποτε.


Αυτή η γειτονιά είχε την ατυχία να βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και να γνωρίσει, όπως αυτό, τη σταδιακή παρακμή. Κι αν κάποτε οι κάτοικοι την εγκατέλειπαν για το όνειρο της μεζονέτας των βορείων προαστίων, σήμερα την εγκαταλείπουν γιατί... φοβούνται. Φοβούνται την εγκληματικότητα σε όλες της τις μορφές, φοβούνται την απομόνωση που βιώνουν μέσα στα ίδια τους τα σπίτια... φοβούνται και απελπίζονται από την εγκατάλειψη.


Πριν από ένα χρόνο, μια μικρή ομάδα ανθρώπων, παλιοί και νέοι κάτοικοι της γειτονιάς, μαζευτήκαμε και αποφασίσαμε να δράσουμε. Δεν γνωριζόμασταν από πριν. Ομως, είχαμε ένα κοινό όνειρο. Να δώσουμε λίγη ζωή γύρω μας. Ιδρύσαμε την Ενωση Πολιτών Πλατείας Καλλιγά με στόχο τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας. Την καθημερινότητα όλων των κατοίκων, ανεξαρτήτως καταγωγής, εθνικότητας, χρώματος και προπαντός πολιτικών πεποιθήσεων.


Μετά μια περίοδο εσωστρέφειας και προετοιμασίας, νιώσαμε έτοιμοι να βγούμε προς τα «έξω». Πρώτη κίνηση, ζητήσαμε από τον κόσμο να πάρει σκούπες και φαράσια για να καθαρίσουμε την πλατεία και τους γύρω δρόμους. Η ανταπόκριση ήταν μικρή. Δεν το βάλαμε κάτω. Με αφορμή τα περιστατικά της εγκληματικότητας των τελευταίων εβδομάδων, καλέσαμε πόρτα πόρτα τους γείτονες να βγούμε στην πλατεία, να την γεμίσουμε με κεριά και να μείνουμε εκεί σιωπηλοί. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς πανό, χωρίς τίποτα. Μόνο με την παρουσία μας.


Το βράδυ της Τετάρτης 1η Ιουνίου, έπειτα από ένα αρχικό μούδιασμα, το θαύμα έγινε. Από παντού έρχονταν άνθρωποι που δεν είχα δει ποτέ στην πλατεία. Κάποιοι κρατούσαν ένα κερί από αυτά που έχουμε όλοι σε περίπτωση διακοπής ρεύματος, άλλοι κρατούσαν ένα φαναράκι. Εκεί βρίσκονταν και πολλά παιδιά. Στην αρχή, μας κοιτούσαν περίεργα. «Τι κάνουν αυτοί εκεί με τα κεριά στη μέση της πλατείας;» Σε λίγο, μας προσέγγισαν ρωτώντας αν μπορούν να μας βοηθήσουν και το παιχνίδι άρχισε. Το ένα ανταγωνιζόταν το άλλο ποιο θα βάλει τα πιο πολλά. Και από δίπλα, οι μεγαλύτεροι. Ολοι έκαναν από κάτι. Δεν πέρασε όμως ένα τέταρτο και ο αέρας πήρε σειρά και μας έκανε το δικό του παιχνίδι και αυτός. Εσβησε όλα τα κεριά. Δόθηκε σύνθημα και σε λιγότερο από μία ώρα, η πλατεία γέμισε με 800 κεριά μέσα σε ποτήρια.


Οταν τελειώσαμε, κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα κάθε μορφής βίας. Υστερα, αυθόρμητα και ανθρώπινα όλοι χειροκροτούσαν. Και να οι φωτογραφίες, να τα χαρούμενα πρόσωπα, παντού.


Ενα μέλος από την ομάδα μας απευθύνθηκε προς όλους παροτρύνοντάς τους να αποβάλουν τον φόβο, να βγουν από τα σπίτια τους και να έρθουν σε επαφή με τον διπλανό τους. Τότε, με πλησίασε μια κυρία, παλιά κάτοικος, και μου είπε: «Πόσο χαίρομαι που αύριο όταν θα βγω για ψώνια θα έχω να χαιρετήσω τόσο κόσμο...».


Είχαμε κερδίσει το στοίχημα. Και αυτό είναι μόνον η αρχή. Δώσαμε ραντεβού στις 27 Ιουνίου για μια μεγαλύτερη γιορτή, αυτή τη φορά με μουσική, γιατί στη θλίψη και την κατήφεια πρέπει να αντιδράς. Φυσικά, θα είμαι και εγώ εκεί, στην πλατεία Καλλιγά, την πλατεία μου. Και περιμένω με μεγάλη χαρά να σας δω και εσάς.


Δημήτρης Κριεζής
Δικηγόρος και ιδρυτικό μέλος της Ενωσης Πολιτών Πλατείας Καλλιγά.


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11.6.2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου