Take a walk on the wild side

 

Ζητιάνοι, πρεζάκια, πλανόδιοι πωλητές, φυλές των φαναριών. Ανάμεσά τους, με το φως της μέρας, κυκλοφορούν και μικρομεσαίοι Ελληνες, από ανάγκη, επειδή πρέπει να βρίσκονται εκεί, επειδή περνούν απ’ εκεί, επειδή ξέμειναν οι δουλειές τους εκεί. Οταν πέσει η νύχτα, οι μικρομεσαίοι εξαφανίζονται, εκτός από όσους έχουν τα σπίτια τους εκεί: είναι αυτοί που ζουν εκτός πολιτεύματος, όπως περιγράφει τον εαυτό του φίλος, κάτοικος Πατησίων.

Κάθε περιγραφή της παρούσας κατάστασης στο ιστορικό κέντρο υπολείπεται της πραγματικότητας· κάθε περιγραφή είναι πιο ζοφερή από την προηγούμενη. Καθώς σωρεύονται οι περιγραφές, αποσπασματικές και περιπτωσιολογικές, μετατρέπονται ακαριαία σε κοινοτοπία, καταντάνε αναμενόμενη μικροφρίκη. Οι μικρομεσαίοι δεν θέλουν να μαθαίνουν, δεν θέλουν να βλέπουν λιώμα πλάσματα χυμένα στα ρείθρα, δεν θέλουν να μυρίζουν ούρα, δεν θέλουν να ακούνε για εγκληματικότητα, δεν θέλουν να δεχτούν ότι η πόλη τους, η πρωτεύουσα του κρατιδίου, καρδιά και πνεύμονας της Δημοκρατίας, κατελήφθη από αλλότριες δυνάμεις, από υπέρτερες δυνάμεις, από τις δυνάμεις της απόλυτης φτώχειας, της εξαθλίωσης, των ανθρώπινων ναυαγίων. Οι μικρομεσαίοι δεν θέλουν να ξέρουν ότι η Αθήνα μετασχηματίζεται σε χωματερή, ότι η εξαθλίωση απλώνεται σαν γιγάντιος μύκητας που όλα τα σκεπάζει και τα κατατρώει, από το κέντρο, εστία της λοίμωξης, προς την περιφέρεια, προς τις γειτονιές, τις συνοικίες, τα προάστια.

Οι μικρομεσαίοι Ελληνες δεν θέλουν να ξέρουν το προφανές: Στη χωματερή του ιστορικού κέντρου καθρεφτίζεται εν μέρει η παρούσα Ελλάδα, και εν όλω η επελαύνουσα Ελλάδα του σκληρού χειμώνα 2010 - 11. Καθρεφτίζεται ένα κράτος, μια διοίκηση, ένα πολιτικό σύστημα και ένας λαός, που περιφρόνησαν τον δημόσιο χώρο, τον συλλογικό βίο, το κοινό καλό, το σχέδιο, την ταυτότητα, που στρουθοκαμήλισαν ενώπιον της ζωής με κλισέ ορθοφροσύνης, που φάνηκαν οπισθόβουλοι, συμφεροντολόγοι, απαθείς, κυνικοί, κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν.

Η μεσαία τάξη, παγωμένη και έμφοβη, δεν θέλει να δει την προεικόνισή της: Εξω από κάθε μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας, που κλείνει και μένει ξενοίκιαστο, πένθιμο, στήνεται σκουπιδαριό και δημόσιο ουρητήριο. Το άφησε ο μαγαζάτορας, ο ιδιώτης, έγινε οιονεί δημόσιο, το άφησαν όλοι: ακόμη και οι οδοκαθαριστές του δήμου. Αυτή η εικόνα, βγαλμένη από δυστοπικά μυθιστορήματα και ταινίες, βγαλμένη από βίαια ντοκιμαντέρ και βίντεο ειδήσεων, θα ’πρεπε να στοιχειώνει τον ύπνο των Ελλήνων. Με υπερφορτωμένες και υποβαθμιζόμενες υποδομές, με σχολεία και νοσοκομεία σε φθίση, με τον κοινωνικό μισθό ισχνό ή ανύπαρκτο, με το νόμιμο εισόδημα συρρικνούμενο, με την παραοικονομία υπό πίεση, με το κράτος χρεοκοπημένο, με τους κυβερνήτες λίγους και άσχετους, ελπίζει άραγε ο Ελληνας ότι τα πράγματα θα φτιάξουν; Μαγικά;

Θα βουλιάζουμε. Κάθε μέρα, κάθε μήνα. Η ύφεση φέρνει φτώχεια στη μικρομεσαία Ελλάδα, φέρνει μνήμες υπανάπτυξης, φέρνει τον μικρομεσαίο, αυτόν που ξέχασε τη φτώχεια και την σπάνιδα, πιο κοντά, όλο και πιο κοντά στο επίπεδο του οικονομικού πρόσφυγα, του μετανάστη, του απεγνωσμένου. Ο βούρκος του περιθωριακού απειλεί να ρουφήξει και τον ενταγμένο μικρομεσαίο. Μοιράζονται τον ίδιο δημόσιο χώρο, την ίδια ζούγκλα, την ίδια χωματερή.

Στην κρίση καλύτερος δρομέας είναι ο πλούσιος, έγραψε ένας τραπεζίτης πρόσφατα. Ουδέν αληθέστερον. Οι έχοντες δεν ζουν καν στην Αθήνα, δεν τους νοιάζει· και ίσως βλέπουν την παρακμή της μεσαίας τάξης σαν αποκατάσταση της διασαλευθείσας τάξης, της απόλυτης κυριαρχίας τους, της φεουδαρχίας με νεωτερικά ψιμύθια. Οι περισσότεροι πολιτικοί υπηρετούν αυτή τη λογική, ή ανήκουν σ’ αυτήν· έχουν εγκαταλείψει προ πολλού και τη δημοκρατία και την πατρίδα.

Το θέμα είναι τι κάνουν οι μικρομεσαίοι, οι πολλοί, όσοι δεν είναι πάνω από τη φτώχεια, αλλά μακριά από τον πλούτο· τι κάνουν για να σωθούν. Εκαναν το κουνέλι, λούφα και φυγή· μήπως και ωφεληθούν οι ίδιοι από την αδικία, την ανισότητα, την ανομία. Τώρα όμως απειλούνται με ισοπέδωση όλοι, κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του. 

Μόνο αν δράσουν συλλογικά, μόνο αν μεταβούν στο Εμείς, θα μπορέσουν να αποτρέψουν την εξολόθρευσή τους, υλική, ηθική, πνευματική. Μόνο αν αποφασίσουν να δράσουν για τον συλλογικό εαυτό, μόνο τότε υπάρχουν ελπίδες ανάσχεσης και αναστροφής τα χρόνια που έρχονται. Οποιος δεν καταλαβαίνει, όποιος δεν αντιλαμβάνεται την ιστορική θραύση, ας κάνει μια βόλτα on the wild side.

Νίκος Γ. Ξυδάκης

Καθημερινή 12.9.2010

Πάμε πλατεία

Η Ένωση Πολιτών πλ. Καλλιγά σας καλεί 

την Κυριακή 31 Οκτωβρίου στις 11 π.μ. στην πλατεία Καλλιγά (Καραμανλάκη)

για περίπατο, γνωριμία και συζήτηση.

Ελάτε να δείτε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πώς σκεπτόμαστε.

Πείτε μας κι εσείς τη γνώμη σας.

Σας περιμένουμε με τους φίλους σας.

Πόσοι άγγελοι χορεύουν στη μύτη μιας βελόνας;

Η περιπέτεια των Χιλιανών μεταλλωρύχων, η αποτίμηση του κόστους των λαθρομεταναστών για το καταχρεωμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας της Ελλάδας και η καλή πράξη ενός φτωχού μετανάστη συνδέονται μεταξύ τους. Oλες έχουν στο κέντρο την τόσο μεταβλητή αξία του ανθρώπου. Η κάθε ιστορία ακουμπάει πάνω στο σημείο όπου η ύλη συναντάται με το άυλο, με μόνο καταλύτη και κριτήριο το πώς ο καθένας μας ή η κοινωνία ολόκληρη βλέπει και αισθάνεται ένα γεγονός. Είναι το «ανθρώπινο» αντίστοιχο του παλιού θεολογικού προβλήματος για το πόσοι άγγελοι μπορούν να χορεύουν στη μύτη μιας βελόνας. Και το πώς αποτιμάμε τον κάθε άνθρωπο, λέει περισσότερα για τον καθένα μας και για την κοινωνία μας απ’ ό, τι λέει για τον ίδιο.

Η ιστορία των μεταλλωρύχων συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο. Για 70 μέρες η ανθρωπότητα παρακολούθησε τις προσπάθειες απεγκλωβισμού τους από τα βάθη της γης, έως την ώρα που βγήκε ο τελευταίος στην επιφάνεια την περασμένη Πέμπτη. Η παγκόσμια συγκίνηση έκανε το επίτευγμα της διάσωσης 33 ταπεινών εργατών εφάμιλλο της πρώτης προσελήνωσης το 1969. Το κόστος της επιχείρησης υπολογίζεται στα 20 εκατ. δολάρια ή 606.000 δολάρια για τον κάθε μεταλλωρύχο. Σύμφωνα με το πρακτορείο Associated Press, οι μεταλλωρύχοι αμείβονται με 1.600 δολάρια τον μήνα, οπότε το κόστος της διάσωσης ισοδυναμεί με 31 χρόνια εργασίας. Αν λογαριάσουμε πόσοι εργαζόμενοι πεθαίνουν σε ορυχεία σε όλο τον κόσμο κάθε χρόνο, χωρίς να δίνονται σημαντικές αποζημιώσεις στις οικογένειές τους, τότε καταλαβαίνουμε την υπέρβαση στην περίπτωση των «33».

Πώς έγινε αυτό; Η κυβέρνηση αποφάσισε να επενδύσει στην επιχείρηση διάσωσης, όταν ακόμη δεν γνώριζε κανείς αν οι μεταλλωρύχοι ήταν ζωντανοί· η τηλεόραση και άλλα μέσα επικοινωνίας έκαναν τη διάσωση σημαντικό γεγονός σε κάθε γωνιά του πλανήτη· η τεχνολογία έχει προοδεύσει σε τέτοιο βαθμό που η διάσωση των 33 ήταν εφικτή. Εφικτή και ακριβή. Με όλα αυτά, είναι προφανές ότι η προσπάθεια διάσωσης θα προχωρούσε, με όποιο κόστος. Η διάσωση έπρεπε να γίνει επειδή ζωές που κινδύνευαν μπορούσαν να σωθούν. Εμείς, παρόλο που δεν βρισκόμαστε σε άμεσο κίνδυνο, γνωρίζουμε, ως ζωντανοί, ότι κι εμείς μπορούμε να βρεθούμε σε ανάγκη από τη μια στιγμή στην άλλη. Η διάσωση του άλλου δίνει ελπίδα και δημιουργεί αίσθημα ασφαλείας και σε μας.

Την ημέρα που έβγαινε ο τελευταίος από την τρύπα στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, μιλώντας στη Βουλή των Ελλήνων, αποδεχόταν ότι δεν γνώριζε πού χάνονται 400 εκατ. ευρώ από το Εθνικό Σύστημα Υγείας κάθε χρόνο. Εσπευσε, όμως, να προσθέσει: «Αυτοί για τους οποίους δαπανά το ελληνικό Δημόσιο 150 εκατ. ευρώ και άνω, είναι οι αλλοδαποί που δεν βρίσκονται νόμιμα στη χώρα μας».

Η εκτίμηση αυτή ήταν απάντηση στην καταγγελία βουλευτή του ΛΑΟΣ ότι Πακιστανοί και Αφγανοί απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση στα νοσοκομεία μας σε βάρος των Ελλήνων. Το κόστος αυτό (αν είναι ακριβές) μπορεί να είναι μικρό σε σχέση με ένα νοσοκομειακό χρέος που εκτιμάται στα 5,6 δισ. ευρώ, αλλά ανοίγει μια πολύ επικίνδυνη κουβέντα σε μια εποχή που πολλοί ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους. Μέσα στην κρίση, όμως, είναι παρήγορο να σκεφτούμε ότι οι ιατροί και άλλοι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία μας δεν χάνουν την ανθρωπιά τους – προσφέρουν υπηρεσίες σε ανθρώπους που τις έχουν ανάγκη. Μέσα σε όλη τη σπατάλη και τη διαφθορά, ένας τέτοιος «φόρος ανθρωπιάς» είναι κάτι για το οποίο θα μπορούσαμε να είμαστε υπερήφανοι.

Την ίδια μέρα, οδηγώντας προς τη δουλειά, άκουγα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ την Γκίζα να διηγείται πώς το αυτοκίνητό της έπαθε βλάβη μέσα στην κίνηση και σταμάτησε στη μέση του δρόμου. Ενώ οι άλλοι οδηγοί κόρναραν και φώναζαν, ο μόνος άνθρωπος που τη βοήθησε –σπρώχνοντας το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου– ήταν «ο Πακιστανός που καθαρίζει τα τζάμια». Οταν η οδηγός πήγε να του δώσει λεφτά, αυτός, ο οποίος μαζεύει λίγο λίγο το μεροκάματο, της απάντησε: «Οχι, κυρία. Ευχαριστώ.» Γι’ αυτόν είναι άλλο η δουλειά και άλλο η ανθρωπιά. Ο φτωχότερος ανάμεσά μας, έδειξε το μεγαλύτερο πλούτο.

Νίκος Κωνσταντάρας

Καθημερινή 17.10.2010

Ματιές στη βροχερή Αθήνα

Δείτε ολόκληρο το εξαιρετικό θέμα στο http://athensville.blogspot.com/2010/10/m-o.html

Η οδός Πατησίων μπορεί να ελπίζει

Τριώροφο νεοκλασικό του 1912 δεσπόζει αναγεννημένο κοντά στην «παρηκμασμένη» πλατεία Αμερικής

Η αποκατάσταση με πολύ μεράκι ενός νεοκλασικού του 1912 σε μια περιοχή που υποβαθμίζεται συνεχώς δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά νέα. Το τριώροφο κτίριο επί της οδού Πατησίων 180, παρατημένο επί δεκαετίες και μισοσαπισμένο, ξεχωρίζει πλέον σαν μικρό στολίδι, μετά από τέσσερα χρόνια εργασιών, ένα τετράγωνο πριν από την πλατεία Αμερικής. Αυτό που μένει τώρα είναι να βρει την τύχη που του αξίζει, ώστε να πάρει και πάλι τη θέση του στη ζωή της πόλης. 


Οσοι κινούνται στην οδό Πατησίων, θα το είχαν κάποια στιγμή προσέξει. Το τριώροφο νεοκλασικό των αρχών του περασμένου αιώνα, παρά την πολυετή εγκατάλειψη και τη φυσική φθορά, ήταν ένα από τα ωραιότερα και πιο μεγαλοπρεπή νεοκλασικά στην περιοχή της πλατείας Αμερικής, θυμίζοντας την αίγλη του παρελθόντος της.


Το κτίριο περιήλθε στην οικογένεια Κοντού το 1974, με σκοπό κάποια στιγμή να αξιοποιηθεί. «Oσο κι αν έψαξα, δεν μπόρεσα να βρω περισσότερα στοιχεία για το παρελθόν του, εκτός από το όνομα του προηγούμενου ιδιοκτήτη. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι αρχικά επρόκειτο για κατοικία, το ισόγειο της οποίας μετατράπηκε κάποια στιγμή σε καταστήματα», λέει στην «Κ» ο κ. Πάνος Κοντός, πολιτικός μηχανικός και τρίτη γενιά μιας οικογένειας που ασχολείται με την οικοδομή.

Ενδιαφέροντα στοιχεία

Η πρόσοψη του κτιρίου κηρύχθηκε διατηρητέα το 1990, αλλά το εσωτερικό, λόγω κακής στατικής κατάστασης, κρίθηκε ότι δεν ήταν δυνατόν να διασωθεί. Οι εργασίες αποκατάστασής του ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2006 και ολοκληρώθηκαν μόλις φέτος. Από τη «μαγική» διαδικασία προέκυψαν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. «Οταν ξηλώσαμε τους σοβάδες για να εκτιμήσουμε την κατάσταση της τοιχοποιίας, είδαμε ότι τοίχος από πέτρα στο ισόγειο είχε πλάτος 1,20 μέτρα και στους ορόφους 60 εκατοστά! Είμαστε τυχεροί γιατί η δουλειά που είχε γίνει ήταν μοναδική, ακόμα και οι σημερινοί τεχνίτες και οι μάστορες εντυπωσιάστηκαν» διηγείται ο κ. Κοντός.


Κατά την κατεδάφιση του εσωτερικού προέκυψαν δύο ακόμα ενδιαφέροντα στοιχεία, που αποδεικνύουν τη φροντίδα με την οποία είχε κτιστεί, χρησιμοποιώντας πρωτοποριακές για την εποχή του τεχνολογίες και μεθόδους. «Κάνοντας τομές για να δούμε πού ξεκινά η θεμελίωση -τα παλαιά κτίρια συνήθως δεν είχαν ιδιαίτερα θεμέλια- βρήκαμε ότι το κτίριο είχε μια τρομερή θεμελίωση για την εποχή του: ένα καρέ από πέτρα πάχους 1,20 μ. Επίσης, στους ορόφους είχε πέσει μια λεπτή στρώση μπετόν, σπάνιο εκείνη την εποχή».

Ακριβή αντίγραφα

Το κτίριο κατεδαφίστηκε εσωτερικά με χειροκίνητα μηχανήματα, τα διακοσμητικά στοιχεία απομακρύνθηκαν και έγιναν ακριβή αντίγραφά τους. Στη συνέχεια άρχισε η ανέγερση του εσωτερικού, ακολουθώντας τους ορόφους του παλαιού κτιρίου, ενώ στο τέλος προστέθηκαν δύο όροφοι σε εσοχή και υπόγειο, αυξάνοντας το εμβαδόν του από 840 τ.μ. σε 1.500 τ.μ. 


«Αλλάξαμε χρώμα στους επιπρόσθετους ορόφους 12 φορές, ώστε να βρούμε το ιδανικό, που δεν θα επισκιάζει το υπόλοιπο κτίριο» περηφανεύεται ο κ. Κοντός. Τα διακοσμητικά επανατοποθετήθηκαν και κατόπιν ανέλαβαν επαγγελματίες ζωγράφοι, που προσέθεσαν διάκοσμο και έκαναν διαδοχικές δοκιμές για τον χρωματισμό των διακοσμητικών. «Τώρα φοβόμαστε να βγάλουμε τις λινάτσες από το ισόγειο, γιατί ξέρουμε ότι την επόμενη ημέρα θα έχει γεμίσει γκράφιτι» λέει ο κ. Κοντός. «Τα κτίρια αυτά είναι μαγεία. Oταν το έχεις στα χέρια σου και το βοηθάς να αναγεννηθεί βήμα βήμα, τότε το πονάς διπλά και τριπλά».


Οι ιδιοκτήτες του κτιρίου εκτιμούν ότι η συνολική επένδυση για την αποκατάστασή του έφθασε τα 1,2 εκατομμύρια ευρώ. Η απορία είναι εύλογη: με δεδομένη τη συνεχή υποβάθμιση της περιοχής, άξιζε τον κόπο και τα χρήματα;


«Το γραφείο μας είναι στην οδό Μηθύμνης και έτσι γνωρίζουμε καλά τι συμβαίνει. Δεν εγκαταλείπουμε τη μάχη όμως. Η γκετοποίηση είναι έντονη, αλλά νομίζω ότι τέτοια κτίρια ποτέ δεν πηγαίνουν χαμένα. Ελπίζουμε ότι θα έχει την τύχη που του αξίζει».


Γιώργος Λιάλιος


Καθημερινή 20.8.2010

Λαθρομετανάστευση και στρουθοκαμηλισμός

Σ’ ένα μήνα, οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου θα κληθούν να εκλέξουν δημάρχους και περιφερειάρχη. Ο δημόσιος διάλογος για ζωτικής σημασίας προβλήματα, όπως η λαθρομετανάστευση, η γκετοποίηση του ιστορικού κέντρου και η αυξημένη εγκληματικότητα είναι υποτυπώδης, παρότι αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα δεν έχει προηγούμενο, παγκοσμίως. Στην πραγματικότητα, η πρωτεύουσα μετατρέπεται σε μια ατύπως διχοτομημένη πόλη. 

Οι μετανάστες –κατά κανόνα λαθραίοι– συσσωρεύονται και «καταλαμβάνουν» ολόκληρες γειτονιές. Υπό την πίεση του φόβου, οι ντόπιοι κάτοικοι είτε μετακομίζουν είτε αντιδρούν δυναμικά, με αποτέλεσμα την πρόκληση επεισοδίων, όπως στον Αγιο Παντελεήμονα. Οσοι κατοικούν και εργάζονται σε απόσταση από τις γκετοποιημένες γειτονιές, αποφεύγουν συστηματικά να τις επισκέπτονται.

Η διαρκής συσσώρευση λαθρομεταναστών, που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να βρουν εργασία και όποτε βρίσκουν είναι «μαύρη» και κακοπληρωμένη, λειτουργεί σαν θερμοκήπιο για την ανομία και την ασυδοσία. Η κατάσταση είναι πια χαοτική. Η Πολιτεία έχει χάσει τον έλεγχο, αλλά συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν στρουθοκάμηλος. 

Στον δημόσιο διάλογο, η λαθρομετανάστευση προσεγγίζεται συνήθως αποκλειστικά με ηθικο-ανθρωπιστικούς όρους, οι οποίοι αφήνουν πολιτικό κενό, διευκολύνοντας την Aκροδεξιά να το καλύψει. 

Οι ανέξοδες και αυτάρεσκες αντιρατσιστικές ρητορείες περισσότερο τροφοδοτούν παρά καταπολεμούν τον ρατσισμό, επειδή έρχονται σε αντίθεση με τη δύσκολη πραγματικότητα, που βιώνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα. Αυτά, κυρίως, θίγονται από τη λαθρομετανάστευση όχι μόνο στο επίπεδο της απασχόλησης (λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού από τη «μαύρη» εργασία), αλλά και σε πτυχές της καθημερινής ζωής. Φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. 

Οι εύποροι αριστεροί και φιλελεύθεροι αστοί έχουν την πολυτέλεια μιας τέτοιας ρητορικής, επειδή δεν συγχρωτίζονται με τους λαθρομετανάστες. Δεν κατοικούν στις ίδιες γειτονιές, δεν στέλνουν τα παιδιά τους στα ίδια σχολεία, δεν χρησιμοποιούν καν τα δημόσια νοσοκομεία και, βεβαίως, δεν ανταγωνίζονται για τις ίδιες θέσεις εργασίας. Συνήθως, η μόνη σχέση που έχουν με λαθρομετανάστες είναι ότι χρησιμοποιούν γυναίκες για οικιακές βοηθούς και άνδρες για μικροδουλειές. 

Το πρόβλημα συνεχώς οξύνεται. Σχεδόν το 90% των μεταναστών που εισέρχονται λαθραία συνολικά στην Ε.Ε., είναι από την Ελλάδα. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους έχουν τελικό προορισμό άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ελάχιστοι, όμως, καταφέρνουν να φύγουν από τη χώρα μας. 

Έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ πιο εύκολη η παράνομη είσοδος από την παράνομη έξοδο. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα αντιμετωπίζεται κατά κανόνα σαν χώρα–τράνζιτ, αλλά καταλήγει να γίνεται τελικός προορισμός, με αποτέλεσμα να λιμνάζει εδώ ο κύριος όγκος των μουσουλμάνων Αφροασιατών λαθρομεταναστών.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η οικονομική κρίση θα υποχρεώσει πολλούς μετανάστες να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Αυτοί, όμως, που φεύγουν από τη χώρα είναι κατά κανόνα νοικοκυραίοι από τα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη. Οι μάζες των μουσουλμάνων Αφροασιατών παραμένουν σε άθλιες συνθήκες, που τροφοδοτούν τη διογκούμενη διάχυτη εγκληματικότητα.

Σταύρος Λυγερός 

Καθημερινή 8.10.2010

Δήλωση

Ενώ λίγο καιρό παλαιότερα έλεγα να φύγω οικογενειακώς απ' την Ελλάδα, με όλη την ευγνωμοσύνη που της έχω, τώρα το έχω ήδη ξεχάσει. 

Εδώ είμαι, εδώ ζω, εδώ αγαπώ, εδώ πονώ. 

Δεν με θέλω τουρίστα, σε διαδήλωση την Πρωτομαγιά στη Γερμανία ή τη Γαλλία... 

Θα κάτσω εδώ, να δεχτώ το δώρο της ταπείνωσης του ανθρώπου που, ενώ μικρός ήθελε ν' αλλάξει τον κόσμο, στη δύσκολη στιγμή, δεν μπορεί ούτε τη γειτονιά του να κάνει καλύτερη.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Η Ένωση Πολιτών πλ. Καλλιγά

Η Ένωση πολιτών πλατείας Π. Καλλιγά, που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2010, είναι μία πρωτοβουλία κατοίκων με σκοπό την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής στην περιοχή του 6ου διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων.

Στόχος μας είναι :

Τα Πατήσια να γίνουν μια ασφαλής, καθαρή, ζωντανή γειτονιά.

Όλοι βιώνουμε καθημερινά μια απαράδεκτη κατάσταση, στην οποία οδηγηθήκαμε εξαιτίας εγκληματικών λαθών και παραλείψεων της Πολιτείας και του Δήμου, που επέτρεψαν να δημιουργηθούν στα Πατήσια εκτεταμένες ζώνες ανομίας (εμπορία ναρκωτικών, πορνεία, παραεμπόριο, καθημερινές ληστείες στους δρόμους και στα σπίτια μας, ανεξέλεγκτη εγκατάσταση λαθρομεταναστών, παράνομη λειτουργία καταστημάτων κ.λπ.).

Ταυτόχρονα όμως, η δική μας αμέλεια και αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, στη γειτονιά μας, στα σχολεία μας, στα σπίτια μας, στις πλατείες και τους ελεύθερους χώρους, συνετέλεσαν στην εγκατάλειψη της περιοχής από τους υπεύθυνους φορείς, με αποτέλεσμα την απωθητική εικόνα που εμφανίζουν σήμερα τα Πατήσια.

Επειδή γνωρίζουμε ότι πολλοί αξιόλογοι, υπεύθυνοι, συνειδητοί πολίτες είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν, ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του, ώστε να γίνει η γειτονιά μας όπως τη θέλουμε, όπως την ονειρευόμαστε για μας και τα παιδιά μας, καλούμε όσους αγαπούν και νοιάζονται για την πόλη μας να αγωνιστούμε ενωμένοι για ένα καλύτερο αύριο.

Ήδη έχουν δημιουργηθεί 3 επιτροπές για θέματα αρμοδιότητας του Δήμου Αθηναίων, του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και του Υπουργείου Περιβάλλοντος.

Ελάτε μαζί μας, φέρτε τους φίλους και γείτονές σας, για να διεκδικήσουμε ό,τι χάσαμε, να δημιουργήσουμε όσα ονειρευόμαστε.

Πείτε μας πώς μπορείτε να βοηθήσετε στα παρακάτω θέματα (και όχι μόνο):

-Καταγραφή των προβλημάτων της περιοχής

-Προτάσεις για την επίλυσή τους

-Νομική και τεχνική υποστήριξη

-Ανάπτυξη μορφών και τρόπων ενημέρωσης και επικοινωνίας